تغییر فرهنگ سیاسی مردم ایران از تبعی به مشارکتی و نقش آن در شکل گیری انقلاب اسلامی ایران براساس الگوی آلموند و وربا

فرهنگ سیاسی یعنی ایستارها، باورها، جهت گیری های افراد یک جامعه نسبت به سیاست می باشد و یکی از مهمترین عوامل شکل دهنده رفتار واکنش های سیاسی افراد یک جامعه می باشد که می تواند با تحمیل الگوها و ارزش های غیر ارادی، کنش های افراد را به عنوان بازیگران سیاسی تحت تاثیر قرار دهد. بر اساس الگوی آلموند و وربا فرهنگ سیاسی متشکل از سه نوع فرهنگ سیاسی محدود که در آن افراد جامعه نه خود را به عنوان عضوی از اجتماع می شناسند و از سیستم سیاسی آگاهی دارند، تبعی که افراد از نظام سیاسی آگاهی دارند ولی تمایلی به مشارکت در سیاست ندارند و حالت منفعلانه و گوشه گیری دارند و در فرهنگ سیاسی مشارکتی افراد هم از نظام سیاسی آگاهی دارند و هم تقاضای مشارکت در نظام سیاسی را دارند. فرهنگ سیاسی مردم ایران تا قبل از دهه 1340 از نوع محدود و تبعی بوده است.. اما از دهه 1340 به بعد به دلیل روی دادن عواملی از جمله اصلاحات و نوسازی شاه، شکل گیری طبقه متوسط جدید، ایجاد فضای باز سیاسی و شکل گیری نخبگان سیاسی غیر حکومتی باعث تغییراتی در فرهنگ سیاسی ایرانیان شد این تغییرات باعث ایجاد خواسته های مشارکتی در بین مردم و بخصوص طبقات متوسط شهری گردید. بنابراین سوال اصلی این پژوهش این است که نقش و جایگاه فرهنگ سیاسی مردم ایران در شکل گیری انقلاب اسلامی به چه صورت بوده است؟ برای پاسخ گویی به این سوال از الگوی آلموند و وربا استفاده شده است همچنین در پایان به این نتیجه خواهیم رسید که به علت مسدود بودن کانالهای مشارکت سیاسی و از طرفی خواسته های مشارکتی مردم نهایتاً انفجار مشارکت به صورت انقلاب اسلامی شد.